okuldan eve geliyorum az önce, indim dolmuştan daha bir kaç adım atmamla ayakkabının içine minik bir taş parçası girdi, amaaan dedim yolun ortasında çıkaramam ya, yürüdükçe daha bir batmaya başladı en son dayanamadım oturdum çimlere, gelen geçeni umursamadan çıkardım ayakkabıyı silktim, düştü taş. kalktım yürüdüm, eve yaklaştım tam karşıya geçicem bir korna sesi aniden. karşıdan geçen dolmuşla üst taraftan gelen jip kavşakta hafifte olsa çarpıştı, dolmuş duramadı önce kaldırımın kenarına çarptı sonra yola kırdı, yolda tek tekerlek üzerinde yarım daire çizip tekrar kaldırıma çıktı, ağaca çarptı ve durdu. öyle bir korkuyla izledim ki o bir kaç saniye içinde düşünebildiğim tek şey allah'ım nolur yıkılmasın dolmuş oldu. önce bi olduğum yerde kalakaldım bir kaç dakika, sonra karşıya geçip dolmuşun biraz gerisinden eve yürüdüm. o minik taş ayağıma batmasa çıkarmak için bir dakikalığına çimlere oturmasam ve karşıya kazanın gerçekleştiği kaldırıma geçmiş olsam başıma gelebilecekleri düşündüm. çarpardı büyük ihtimal çarpmasa da bir metre yakınımdan geçecekti ve ben kesin korkudan kalp krizi falan geçirirdim çünkü daha önce başıma böyle bir kaza geldi ve artık hareketli araçlara karşı neredeyse fobi oluştu diyebilirim. gerçekten bazen uff bu da nerden çıktı şimdi ya dediğimiz ufak pürüzler hayati önem taşıyabiliyor. şükürler olsun ki ne jip sürücüsü ne dolmuştakiler ne de çevreden geçen bizler ciddi bir yara almadan sadece aşırı doz korkuyla bu kazayı atlattık. başlıkla entiri kıssadan hisse hikayeleri gibi oldu ve çok uzattım kusura bakmayın ama rahatladım yazınca.